MEVLÂ’M

Yıl, yirmi üç, altı Şubat şafağı,
Mevsim ise kara kış idi Mevlâ’m.
Yıkıp da kör koydun nice ocağı,
Sanki hayal idi, düş idi Mevlâ’m.

Kimi ana baba diye ağlıyor,
Kimi uçan kuşa umut bağlıyor.
Göz yaşları ırmak olmuş çağlıyor,
Bilmem ki bu nasıl iş idi Mevlâ’m.

Şehirler taş ile toprağa döndü,
Kapandı kapılar, ocaklar söndü,
O gün, sûr düdüğü vurduğu gündü,
Kızıl kıyamete eş idi Mevlâ’m.

Toprak ana pare pare yarılmış,
Acep kime kastı, kime darılmış?
Ak kefene nice canlar sarılmış,
Gönül gamlı, gözler yaş idi Mevlâ’m.

Şu yalan dünyanın nakşı, nakkaşı,
Bir lahza içinde, eğdirdi başı,
Duyunca Elbistan, Hatay, Maraş’ı
Coşkun’un yüreği üşüdü Mevlâ’m.

D. İsmail Coşkun
12.02.2023